Chrzest w Duchu Świętym (11), Duchowość, David Servant (PDF)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Mile widziane jest drukowanie, kopiowanie, dystrybucja lub
rozsyłanie tego dokumentu w jakikolwiek sposób.
Warunkiem jest zachowanie integralności i niezmienionej
treści oraz nie czerpanie z tego zysków.
(c) 2007 David Servant
Pozyskujący uczniów sługa Boży
Biblijne zasady przynoszenia owocu oraz pomnażania Bożego Królestwa
David Servant
Rozdział jedenasty
Chrzest w Duchu Świętym
Czytając Dzieje Apostolskie na każdej stronie widzimy wyraźne działanie Ducha Świętego w
pierwszym Kościele. Gdyby usunąć Jego wpływ z księgi Dziejów, to praktycznie nic by nie zostało.
On rzeczywiście uzdolnił pierwszych uczniów do tego, by „przewrócili cały świat do góry nogami”
(zob. Dz 17,6).
Obecnie najszybciej Kościół rozwija się tam, gdzie naśladowcy Jezusa są wyposażeni w moc
Ducha Świętego i się Jemu poddają. To nie powinno nikogo dziwić. Duch Święty w ciągu 10
sekund może dokonać więcej niż my własnymi wysiłkami przez tysiąc lat. Jest niezmiernie istotne,
aby pozyskujący uczniów sługa Boży zrozumiał, czego Biblia naucza na temat działania Ducha
Świętego w życiu i służbie ludzi wierzących.
Dzieje Apostolskie dostarczają wiele przykładów tego, jak wierzący byli chrzczeni w Duchu
Świętym oraz jak On ich wyposażał do służby. Warto ten temat przestudiować, abyśmy mogli
doświadczać tego sami, i tak jak oni oglądać cudowne wsparcie ze strony Ducha Świętego.
Niektórzy twierdzą, iż to cudowne działanie Ducha Świętego było ograniczone do okresu
pierwszych apostołów, jednak dla takiej opinii nie znajduję żadnego potwierdzenia, ani biblijnego,
ani historycznego, ani też logicznego. Jest to teoria zrodzona z niewiary. Ci, którzy wierzą temu, co
obiecuje Boże Słowo, będą doświadczać obiecanych przez Boga błogosławieństw. Jak niewierzący
Izraelici, którzy nie weszli do Ziemi Obiecanej, tak i ci, którzy dzisiaj nie wierzą Bożym
obietnicom, nie skorzystają z wszystkiego, co Bóg dla nich przygotował. W jakiej grupie się
znajdujesz? Ja jestem wśród wierzących.
Dwa rodzaje działania Ducha Świętego
Każdy, kto szczerze uwierzył w Pana Jezusa, doświadczył działania Ducha Świętego w swoim
życiu. Jego duch, czyli wewnętrzny człowiek został przez Niego odrodzony (zob. Tt 3,5) i teraz
Duch Święty w nim mieszka (zob. Rz 8,9; 1Kor 6,19). Człowiek ten został „zrodzony z Ducha” (J
3,5).
Wielu charyzmatyków i zielonoświątkowców, nie rozumiejąc tego, błędnie wmawia wierzącym,
że nie posiadają Ducha Świętego, dopóki nie zostaną w Nim ochrzczeni i nie mówią językami. Ale
Biblia i doświadczenie potwierdzają, iż to oczywisty błąd. Wielu niecharyzmatycznych wierzących
wykazuje o wiele więcej oznak zamieszkującego w nich Ducha niż niektórzy charyzmatycy! W
znaczni większym stopniu przejawiają owoce Ducha wymienione w Ga 5,22-23, co byłoby
niemożliwe, gdyby nie działał w nich Duch Święty.
Ale samo
narodzenie
z Ducha nie oznacza jeszcze, iż ktoś został
ochrzczony
w Duchu Świętym.
Zgodnie z Biblią narodzenie z Ducha oraz chrzest w Duchu Świętym to zwykle dwa oddzielne
przeżycia.
Rozważmy najpierw to, co Jezus powiedział nienawróconej Samarytance przy studni:
Gdybyś znała dar Boga i wiedziała, kim jest Ten, który do ciebie mówi: Daj mi pić, ty
prosiłabyś Go, a dałby ci wodę żywą… Każdy, kto pije tę wodę, znowu będzie pragnął. Kto
zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nigdy więcej nie będzie pragnął, ale woda, którą mu
dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu (J4,10.13-14).
Wydaje się, iż dał do zrozumienia, że owa nie wyczerpująca się żywa woda przestawia Ducha
Świętego, który zamieszkuje w tych, którzy wierzą. Później w Ewangelii Jana Jezus użył tego
samego określenia, „woda żywa”, a tam bez wątpienia mówił o Duchu Świętym:
W ostatnim zaś, najważniejszym dniu święta, Jezus stanął i zawołał: Jeśli ktoś pragnie, niech
przyjdzie do Mnie i niech pije. Kto wierzy we Mnie, jak mówi Pismo, strumienie wody żywej
popłyną z jego wnętrza. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy uwierzyli
w Niego. Duch bowiem dotychczas nie był dany, gdyż Jezus nie został jeszcze uwielbiony
(J7,37-39).
W tym przypadku Jezus nie mówił o żywej wodzie „stającej się źródłem wody wytryskującej
ku życiu wiecznemu”. Tym razem ta żywa woda staje się rzekami wypływającymi z wnętrza
człowieka.
Te dwa podobne do siebie urywki Ewangelii Jana dobitnie ilustrują różnicę pomiędzy
narodzeniem z Ducha a chrztem w Duchu Świętym. Narodzenie z Ducha przynosi głównie korzyść
temu, kto rodzi się na nowo, aby mógł cieszyć się życiem wiecznym. Człowiek zrodzony na nowo z
Ducha posiada w sobie zasób Ducha, dający mu wieczne życie.
Natomiast chrzest w Duchu Świętym przynosi przede wszystkim korzyść innym, ponieważ
wyposaża wierzących do służby w mocy Ducha Świętego. Z ich wnętrza popłyną „strumienie wody
żywej”, niosąc innym Boże błogosławieństwo dzięki mocy Ducha.
Dlaczego chrzest w Duchu Świętym jest potrzebny
Jakże rozpaczliwie potrzebujemy pomocy Ducha, aby posługiwać ludziom! Bez Jego pomocy
nie możemy mieć nadziei na „czynienie uczniów wśród wszystkich narodów”. Właśnie dlatego
Jezus obiecał chrzcić wierzących w Duchu Świętym, aby świat usłyszał ewangelię. Do uczniów
powiedział:
Oto Ja posyłam wam Obietnicę Mojego Ojca. Dlatego pozostańcie w mieście dopóki nie
przyjmiecie mocy
z wysokości (Łk 24,49).
Łukasz zapisał też inne słowa Jezusa:
Nie wasza to rzecz poznać dni i godziny, które Ojciec ustanowił swoją mocą, ale gdy Duch
Święty zstąpi na was, weźmiecie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w
całej Judei, w Samarii i aż po krańce ziemi (Dz 1,7-8).
Jezus polecił uczniom nie opuszczać Jerozolimy, dopóki nie zostaną „przyobleczeni mocą z
wysoka” (BT). Wiedział, że bez tego przeżycia będą właściwie bezsilni, niezdolni do wykonania
zleconego im zadania. A kiedy zostali ochrzczeni w Duchu Świętym, Bóg zaczął przez nich działać
w sposób nadnaturalny, by mogli szerzyć ewangelię.
Miliony chrześcijan na całym świecie po przeżyciu chrztu w Duchu Świętym doświadczają
nowego wymiaru mocy, zwłaszcza kiedy świadczą niezbawionym. Stwierdzają, że mówią w sposób
bardziej przekonujący i czasem cytują wersety, których znajomości nie byli świadomi. Niektórzy
odczuli powołanie i konkretne uzdolnienie do jakiejś posługi, jak na przykład ewangelizowanie.
Inni odkrywają, że Bóg używa ich tak jak chce, by przez nich przejawiać różne nadnaturalne dary
Ducha. Ich doświadczenia są zupełnie biblijne. Ludzie sprzeciwiający się tym przeżyciom nie mają
ku temu żadnych podstaw biblijnych. Właściwie walczą przeciwko samemu Bogu.
Nie powinno nas dziwić, że nasze powołanie do naśladowania Chrystusa obejmuje też
powołanie do naśladowania Jego osobistych przeżyć z Duchem Świętym. Narodził się, oczywiście,
z Ducha po tym, jak począł się w łonie Marii (zob. Mt 1,20). A następnie, podczas inauguracji
swojej służby, został ochrzczony w Duchu Świętym (zob. Mt 3,16). Jeśli Jezus potrzebował chrztu
w Duchu Świętym, by Ten uzdolnił Go do posługiwania, o ileż bardziej my tego potrzebujemy?
Początkowe potwierdzenie chrztu w Duchu Świętym
Kiedy wierzący zostaje ochrzczony w Duchu Świętym, początkowym potwierdzeniem tego
przeżycia będzie mówienie nowym językiem, co Pismo nazywa „nowymi językami” lub „innymi
językami”. Potwierdzają to liczne teksty biblijne. Rozważmy je.
Po pierwsze, w ostatnich chwilach przed wniebowstąpieniem Jezus powiedział, że jednym ze
znaków, które będą towarzyszyć wierzącym, będzie mówienie językami:
Idźcie na cały świat i głoście ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i zostanie
ochrzczony, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, zostanie potępiony.
Tym, którzy uwierzą,
będą towarzyszyć takie znaki
: w Moje imię będą wyrzucać złe duchy,
będą mówić innymi
językami
… (Mk 16,15-17)
Niektórzy komentatorzy twierdzą, że te wersety nie powinny się znaleźć w Biblii, ponieważ nie
wszystkie starożytne rękopisy Nowego Testamentu je zawierają. W wielu jednakże się znajdują i
żadne z licznych angielskich tłumaczeń, jakie czytałem, ich nie pomija. Poza tym, słowa Jezusa w
tych wersetach doskonale odpowiadają doświadczeniu pierwszego Kościoła, o czym czytamy w
księdze Dziejów.
Dzieje Apostolskie opisują pięć przypadków, kiedy to wierzący po raz pierwszy przeżywali
chrzest w Duchu Świętym. Rozważmy je wszystkie, zadając za każdym razem dwa pytania: (1) Czy
chrzest w Duchu Świętym był przeżyciem następującym po przeżyciu zbawienia? oraz: (2) Czy
przeżywające to osoby mówiły nowymi językami? To pomoże nam zrozumieć Bożą wolę wobec
wierzących żyjących w dobie obecnej.
Jerozolima
Pierwszą wzmiankę znajdujemy w 2. rozdziale. Wówczas, w dniu Pięćdziesiątnicy,
ochrzczonych w Duchu Świętym zostało 120 uczniów:
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu.
Nagle powstał z nieba szum, jakby wiejącego silnego wiatru, i napełnił cały dom, w którym
przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzielały i na każdym z nich
spoczął jeden. Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi
językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1-4).
Nie ma wątpliwości co do tego, że wszyscy oni byli już zbawieni i narodzeni na nowo, zatem
chrztu w Duchu Świętym doświadczyli już jako ludzie wierzący. Wcześniej nie mogli tego przeżyć,
bo Duch Święty nie był jeszcze Kościołowi dany.
Znakiem towarzyszącym było, oczywiście, mówienie językami.
Samaria
Drugą wzmiankę znajdujemy w 8. rozdziale, kiedy to Filip udał się do miasta Samarii i głosił
tam ewangelię:
Gdy jednak uwierzyli Filipowi, który głosił Dobrą Nowinę o Królestwie Boga oraz o imieniu
Jezusa Chrystusa, dali się ochrzcić zarówno mężczyźni, jaki kobiety… Kiedy apostołowie w
Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła Słowo Boga, wysłali do nich Piotra i Jana.
Oni przyszli i pomodlili się za nich, aby otrzymali Ducha Świętego. Na żadnego z nich
bowiem jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa (Dz 8,12.14-16).
Wierzący w Samarii doświadczyli chrztu w Duchu Świętym jako kolejnego przeżycia, po
nawróceniu. Biblia wyraźnie mówi, iż zanim pojawili się Piotr i Jan, Samarytanie już „przyjęli
Słowo Boga”, uwierzyli ewangelii i zostali ochrzczeni w wodzie. Potem jednak przyszli Piotr i Jan,
aby się za nich modlić, Pismo mówi, że po to, „aby otrzymali Ducha Świętego”. Czyż nie jest to
jasne?
Czy wierzący w Samarii mówili nowymi językami, kiedy zostali ochrzczeni w Duchu
Świętym? Biblia tego nie podaje, ale stwierdza, że stało się z nimi coś niezwykłego. Kiedy niejaki
Szymon widział, co się dzieje, kiedy Piotr i Jan nakładali ręce na wierzących Samarytan, próbował
kupić od nich tę samą zdolność udzielania Ducha Świętego:
Wtedy więc wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego. Gdy Szymon
zobaczył,, że apostołowie przez nakładanie rąk udzielali Ducha, przyniósł im pieniądze i
powiedział: Dajcie i mnie tę władzę, aby ten, na kogo nałożę ręce, otrzymał Ducha Świętego
(Dz 8,17-19).
Co Szymon zobaczył, że tak go to zaintrygowało? A widział już wiele cudów, takich jak
uwalnianie ludzi od demonów czy uzdrawianie sparaliżowanych i chromych (zob. Dz 8,6-7). On
sam uprzednio zajmował się magią, wprawiając w zdumienie lud Samarii (zob. Dz 8,9-10). Wobec
tego to, co widział, kiedy Piotr z Janem się modlili, musiało być bardzo spektakularne. I choć nie
można tego powiedzieć z całą pewnością, to jednak jest bardzo prawdopodobne, że oglądał te same
zjawiska, które miały miejsce za każdym razem, gdy w Dziejach Apostolskich chrześcijanie
przyjmowali Ducha Świętego: widział i słyszał, jak mówią innymi językami.
Saul w Damaszku
Trzecia wzmianka w księdze Dziejów o otrzymaniu Ducha Świętego dotyczy przypadku
Szawła z Tarsu, znanego później jako apostoł Paweł. Nawrócił się na drodze do Damaszku, gdzie
został czasowo oślepiony. Trzy dni po nawróceniu Bóg posłał do niego niejakiego Ananiasza:
Wtedy Ananiasz poszedł, wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: Szawle,
bracie
,
Pan Jezus, który ukazał ci się w drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został
napełniony Duchem Świętym. Wtedy natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu, odzyskał
wzrok, wstał i został ochrzczony (Dz 9,17-18).
Zanim przybył Ananiasz, aby się za niego modlić, Szaweł bez wątpienia był narodzony na nowo.
Zawierzył Panu Jezusowi na drodze do Damaszku i od razu posłuchał wskazówek swego nowego
Pana. Kiedy Ananiasz zobaczył Szawła, bez wahania nazwał go „
bratem
Szawłem”. I powiedział,
że przyszedł, aby ten przejrzał
i
został napełniony Duchem Świętym. W przypadku Szawła
napełnienie, czy jak też mówimy chrzest w Duchu Świętym nastąpił trzy dni po nawróceniu.
Dzieje nie opisują faktycznego chrztu Szawła w Duchu Świętym, ale musiał on nastąpić
wkrótce po przybyciu Ananiasza. Nie ma wątpliwości, że Szaweł w jakimś momencie przemówił
językami, ponieważ później stwierdził: „Dziękuję Bogu, że mówię językami więcej od was
wszystkich” (1Kor 14,18).
Cezarea
Czwartą wzmiankę znajdujemy w rozdziale 10. Apostoł Piotr w sposób cudowny został
wysłany, by głosić ewangelię w domu Korneliusza w Cezarei. Kiedy wyjawił im, że zbawienie
otrzymuje się przez wiarę w Jezusa, wszyscy ci pogańscy słuchacze zareagowali z wiarą i zstąpił na
nich Duch Święty:
Kiedy jeszcze Piotr mówił te słowa, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki.
Zdumieli się wówczas wierni pochodzenia żydowskiego, którzy przybyli z Piotrem, że dar
Ducha Świętego został wylany także na pogan. Słyszeli bowiem, że mówią językami i wielbią
Boga. Wtedy Piotr powiedział: Czy może ktoś odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha
Świętego tak, jak my? I rozkazał ich ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa (Dz 10,44-48a).
W tym wypadku członkowie domu Korneliusza, pierwsi poganie wierzący w Jezusa, narodzili
się na nowo i zostali ochrzczeni w Duchu Świętym jednocześnie.
Jeśli przestudiujemy biblijny oraz historyczny kontekst tego wydarzenia, staje się jasne,
dlaczego Bóg nie czekał, aż Piotr oraz jego wierzący towarzysze nałożą ręce na wierzących pogan,
aby ci otrzymali Ducha Świętego. Tak Piotr jak i pozostali wierzący Żydzi nie potrafili uwierzyć, że
poganie mogą dostąpić zbawienia, a co dopiero chrztu w Duchu Świętym! Przypuszczalnie nawet
by się nie modlili, żeby domownicy Korneliusza przyjęli chrzest w Duchu Świętym, dlatego tu Bóg
zadziałał suwerennie. Nauczył Piotra i jego przyjaciół, że Jego łaska obejmuje również pogan.
Co przekonało Piotra i pozostałych żydowskich wierzących, że rodzina Korneliusza
prawdziwie otrzymała Ducha Świętego? Łukasz napisał: „Słyszeli bowiem, że mówią językami”
(w. 46). Piotr stwierdził, że poganie otrzymali Ducha Świętego tak samo jak owych 120 osób w
dzień Pięćdziesiątnicy (zob. w. 47).
Efez
Piątą wzmiankę znajdujemy w rozdziale 19. Podróżując przez Efez apostoł Paweł spotkał
pewnych uczniów i zadał im pytanie: „Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę?”
(Dz 19,2)
Paweł, autor większości Listów Nowego Testamentu, najwyraźniej wierzył, że można uwierzyć
w Jezusa, a w pewnym sensie nie otrzymać Ducha Świętego. Inaczej takiego pytania by nie zadał.
Tamci odrzekli, że nigdy nie słyszeli o Duchu Świętym, a jedynie o nadchodzącym Mesjaszu z
ust Jana Chrzciciela, który ich ochrzcił. Paweł niezwłocznie ponownie ochrzcił ich w wodzie. Tym
razem był to prawdziwy chrzest chrześcijański. Wreszcie nałożył na nich ręce, aby przyjęli Ducha
Świętego:
Gdy to usłyszeli, zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Następnie Paweł włożył na nich ręce
i Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali. Wszystkich ich było koło
dwunastu mężczyzn (Dz 19,5-7).
I tym razem że chrzest w Duchu Świętym, w przypadku tych dwunastu, nastąpił po nawróceniu,
niezależnie od tego, czy byli oni narodzeni na nowo, zanim spotkali się z Pawłem. Tutaj ponownie
znakiem towarzyszącym temu przeżyciu było mówienie językami (a także prorokowanie).
Werdykt
Dokonajmy przeglądu owych pięciu przykładów. W co najmniej czterech chrzest w Duchu
Świętym był przeżyciem mającym miejsce po nawróceniu.
W trzech Pismo wyraźnie podaje, iż osoby te mówiły innymi językami. Ponadto, choć chrzest
Pawła w Duchu Świętym, podczas spotkania z Ananiaszem, nie jest opisany, to wiemy, że potem
mówił językami. To przypadek czwarty.
W ostatnim przypadku zdarzyło się coś nadnaturalnego, kiedy wierzący w Samarii otrzymywali
Ducha Świętego, ponieważ Szymon próbował zdolność tę kupić.
Dowody są zatem jasne. W pierwszym Kościele nowonarodzeni wierzący doznawali drugiego
przeżycia z Duchem Świętym, a przy tym mówili innymi językami. To nie powinno dziwić, gdyż
Jezus powiedział, że ci, którzy w Niego uwierzą, będą mówić nowymi językami.
Mamy więc mocny dowód na to, że każdy, kto rodzi się na nowo, powinien także przeżyć inne
działanie Ducha Świętego – chrzest w Duchu Świętym. Więcej, każdy wierzący powinien
oczekiwać, że kiedy otrzyma chrzest w Duchu Świętym, będzie mówił innymi językami.
Jak otrzymać chrzest w Duchu Świętym
Ducha Świętego, podobnie jak wszystkie Boże dary, przyjmuje się wiarą (zob. Ga 3,5). Aby
mieć wiarę potrzebną do przyjęcia tego daru, wierzący musi być przekonany, że chrzest w Duchu
Świętym jest dla niego zgodny z Bożą wolą. Jeśli się zastanawia albo powątpiewa, nie otrzyma go
(zob. Jk 1,6-7).
[ Pobierz całość w formacie PDF ]