Charakterystyczne Cechy Ćwiczenia Mahamudry, ezoteryka, RÓŻNE TEKSTY BUDDYJSKIE
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Charakterystyczne Cechy Ćwiczenia Mahamudry
Czcigodny Lama Kong Ka powiedział:
Aby praktykować medytację Mahamudry, powinno się być najpierw inicjowanym przez kwalifikowanego Guru. Celem medytacji Mahamudry jest umożliwienie uczniowi przeżycia świetlisto-pustej świadomości. Tylko po przeżyciu tej "świadomości bez zawartości" uczeń może poprawnie praktykować Mahamudrę. Zanim to osiągnie, trudno będzie mu uwolnić się od uwikłania w myślenie przeciwieństwami podmiot - przedmiot, wznieść umysł do stanu bez przeciwieństw (nierozróżniania) i nie przywiązywać się.
Aby pogłębić ten świetlisto-pusty stan umysłu uczeń powinien jak najczęściej praktykować podane tutaj istotne wskazówki.
Kto potrafi pozostawić swój umysł tak, by trwał on bez rozproszenia w samoświadomości - ten potrafi już wszystko.
Aby praktykować Mahamudrę uczeń powinien:
- skończyć z rozróżniającym rozumowaniem
- porzucić nawykowe myślenie "to przyjmuję, a tamto odrzucam"
- dążyć do osiągnięcia takiego stanu, w którym Samadhi i wszelkie wykonywane czynności stają się jednym.
Zanim do tego dojdzie, uczeń powinien ćwiczyć wyciszającą medytację, a dopiero potem, jako uzupełnienie, zastosować świadomość Mahamudry do swoich codziennych czynności.
Trzy kluczowe zasady w praktyce Mahamudry
(równowaga, odprężenie i naturalność):
"Równowaga" oznacza stan zrównoważenia ciała, mowy i umysłu. W Mahamudrze zrównoważenie ciała osiąga się poprzez rozluźnienie go, zrównoważenie mowy poprzez uspokojenie oddechu, a zrównoważenie umysłu poprzez pozostawienie go nie lgnącym do niczego i nie wspierającym się na niczym. Jest to najlepsza droga, by uspokoić ciało, mowę i umysł.
"Odprężenie" oznacza rozluźnienie umysłu, puszczenie wszystkiego, pozbycie się wszelkich idei i myśli. Gdy ciało i umysł są rozluźnione, można bez wysiłku przebywać w naturalnym stanie, który sam w sobie jest poza wszelkimi przeciwieństwami i równocześnie bez rozproszeń.
"Naturalność" oznacza "nielgnięcie" do niczego i "nieodrzucanie" czegokolwiek, co znaczy, że ćwiczący nie czyni najmniejszego wysiłku żadnego rodzaju; pozostawia uczucia i umysł samym sobie - w spoczynku albo płynące - i nie pobudza ich ani nie ogranicza. Praktykowanie naturalności oznacza niewytężanie się i bycie spontanicznym.
Można to podsumować w następujący sposób:
Istotą równowagi jest nielgnięcie do niczego.
Istotą odprężenia jest niechwytanie niczego.
Istotą naturalności jest niewytężanie się.
Pięć porównań unaoczniających doświadczanie Mahamudry:
Pięć poniższych podobieństw unaocznia właściwe doświadczanie Mahamudry:
· Olbrzymia otwartość podobna nieograniczonej przestrzeni.
· Świadomość wszechobecna jak Ziemia.
· Umysł niewzruszenie trwały jak góra.
· Świadomość świadoma siebie, przejrzysta i promieniująca jak lampa.
· Czysta świadomość, kryształowo przejrzysta i wolna od rozróżniających myśli.
Doświadczenie Mahamudry można opisać również następująco:
· Podobne do bezchmurnego nieba, nieskończenie rozległego i niczym nie przysłoniętego.
· Podobne do oceanu bez fal, gdzie umysł jest stale wolny od rozróżniających myśli.
· Podobne do lampy promieniującej w bezwietrzną noc; świadomość jest kryształowo-przejrzysta, świetlista i niezmienna.
Jak ćwiczyć Mahamudrę?
Aby ćwiczyć Mahamudrę utrzymuj ciało i umysł rozluźnione i spokojne, nie usiłując tego dokonać. Zaniechaj wszelkich wątpliwości i niepokojów i pozostań zrównoważony.
W ćwiczeniu Mahamudry identyfikuj wszystko co cię spotyka z "Nienarodzoną Pustością"; pozostań naturalny i rozluźniony.
Utrzymywanie ciała w rozluźnieniu i spokoju nie oznacza całkowitego zaniechania wszelkich czynności, lecz wykonanie ich spokojnie, w odprężeniu i spontanicznie.
Utrzymywanie rozluźnionego i spokojnego umysłu nie oznacza uczynienia go niewrażliwym i pozbawionym uczuć, lecz służy wzmocnieniu i zintensyfikowaniu przejrzystej świetlistości jego czystej świadomości.
Utożsamianie wszystkiego z Nienarodzoną Pustością oznacza, że ten, kto urzeczywistnił samo-świadomość i jest w stanie ją utrzymać, przeżywa wszystko, co napotyka jako swobodne i puste.
Pięć postaw oddalających od Mahamudry:
1. Można błędnie pojmować Pustość jako zaprzeczenie istnienia zarówno cnót jak i nieprawości, gdy nie wie się o tym, że Egzystencja i Pustka są w istocie tożsame i że prawda zawiera w sobie wszystkie zasady i wskazania etyczne. Owo błędne rozumienie Pustości oznacza odejście od właściwego punktu widzenia Mahamudry. Z drugiej strony, gdy posiada się tylko racjonalne zrozumienie tej prawdy, a nie chce się jej dogłębnie przeżyć, oznacza to, że zeszło się z właściwej drogi urzeczywistnienia Mahamudry.
2. Jeśli się nie wie, że w ćwiczeniu Mahamudry droga i cel są identyczne i że wszystkie wspaniałe osiągnięcia zawarte są już w samym ćwiczeniu, naraża się na niebezpieczeństwo sądzenia, że najpierw jest ćwiczenie, a urzeczywistnienie następuje po nim tak, jakby Oświecenie było wynikiem praktyki. Może to być prawdą na poziomie względnym, lecz z punktu widzenia Mahamudry oznacza to zejście z właściwej drogi.
3. Gdy praktykując Mahamudrę jest się w stanie uczynić wielki wysiłek, ale nie posiada się niezłomnej wiary w samą naukę, jest się narażonym na niebezpieczeństwo pielęgnowania "skrytej nadziei", że pewnego dnia znajdzie się naukę przewyższającą Mahamudrę. To także jest oznaką zejścia z właściwej drogi.
4. Kto nie wie, że zarówno leczenie jak i to, z czego należy się leczyć są w istocie identyczne, naraża się na niebezpieczeństwo pozostania przy poglądzie, że praktyka Dharmy (uzdrawianie) oraz namiętności i splamienia (to, co ma być uleczone) są dwiema różnymi rzeczami. Oznacza to odejście od właściwego poglądu Mahamudry.
5. W uczniu praktykującym Mahamudrę zawsze istnieje skłonność do usuwania błędów i czynienia poprawek. Ten, kto stale przyłapuje się na tym, że próbuje poprawiać błędy, najprawdopodobniej zszedł z prawdziwej drogi.
Trzy główne przeżycia w ćwiczeniu Mahamudry:
W czasie praktyki medytacji zetkniemy się z trzema głównymi przeżyciami (doświadczeniami). Są to: szczęśliwość, olśnienie i nierozróżnianie (wzniesienie się ponad przeciwieństwa).
W przeżyciu szczęśliwości niektórzy ludzie odczuwają, że wielki zachwyt spowija ich całe ciało i nie ustępuje nawet w niekorzystnych warunkach, na przykład przy mroźnej lub upalnej pogodzie. Niektórzy mogą odczuwać, że znika ich ciało i umysł i że są napełnieni nadzwyczajną szczęśliwością, tak że często wybuchają śmiechem. Niektórzy są pełni inspiracji i entuzjazmu, inni doznają głębokiego spokoju i błogości. Ta ekstaza może być tak mocna i intensywna, że zatraca się poczucie dnia i nocy.
W przeżyciu nierozróżniania niektórzy mogą widzieć pustą naturę świata lub odczuwać, że wszystkie rzeczy stały się puste. Inni przeżywają rzeczy jako pozbawione własnej istoty lub doświadczają, że ciało i umysł nie istnieją, podczas gdy jeszcze inni pojmują prawdę o Pustości (Sunjata) jako rzeczywistość.
Żadnego z tych przeżyć nie należy uważać za doskonałe i całkowite, toteż nigdy nie powinno się lgnąć do żadnego z nich. Spośród tych wszystkich doświadczeń najważniejsze i najbardziej nieomylne jest nierozróżnianie. Niektóre z przeżyć olśnienia i szczęśliwości mogą wprowadzać w błąd lub szkodzić.
Najgłębsza ze wszystkich dających się ująć słowami instrukcji Mahamudry brzmi:
"Odrzuć wszelkie lgnięcie, a esencja wyłoni się natychmiast."
Istota praktyki Mahamudry polega na dwóch rzeczach:
bezwysiłkowości i nie-poprawianiu.
Należy przy tym wiedzieć, co to jest nie-poprawianie. Milarepa wyjaśnia to całkiem jednoznacznie mówiąc:
"Odnośnie praktyki nie-poprawiania powinno się zrozumieć trzy rzeczy:
1. Gdy błąkające się myśli i namiętności-splamienia nie są poprawiane, wówczas spada się w niższe sfery.
2. Gdy Szczęśliwość, Olśnienie i Nierozróżnianie nie są poprawiane, wpada się w trzy sfery Samsary.
3. Tylko pierwotna natura umysłu nie potrzebuje poprawki."
W ciągu całego dnia - podczas i pomiędzy sesjami medytacyjnymi - powinno się dążyć do tego, by nie utracić "esencji". Innymi słowy: powinno się starać wprowadzić przeżycie medytacyjne do swoich codziennych czynności. Jest to całkowicie zrozumiałe, że w czasie codziennej pracy jest się rozproszonym i przez to zapomina się o "esencji", ale powinno się ciągle starać powracać do urzeczywistnienia. Gdy się to uda - "esencja" wyłoni się ponownie.
Należy próbować utrzymywać urzeczywistnienie w dzień i w nocy. Jest rzeczą nadzwyczaj ważną, by praktykować Mahamudrę również w snach i podczas głębokiego snu. Kto tego nie potrafi, powinien na pewien czas zaniechać wszelkich czynności i przez pięć lub sześć dni nieprzerwanie ćwiczyć medytację Mahamudry. Potem powinien odpocząć jeden dzień i praktykować ją dalej. Nie powinno się być zrażonym, jeśli nie jest się w stanie przez cały dzień utrzymać żywego strumienia świadomości. Istotne jest tu nieprzerwane, wytrwałe staranie się. Kto tak czyni, z pewnością rozszerzy swoje urzeczywistnienie i doświadczenia.
Jak ćwiczyć Mahamudrę w niesprzyjających okolicznościach?
Gdy ktoś urzeczywistnił "esencję", powinien wykorzystać pewne szczególne okoliczności dla pogłębienia urzeczywistnienia.
1. Wykorzystanie rozproszonych rozróżniających myśli do pogłębienia urzeczywistnienia.
Nie chodzi tu o to, by badać naturę rozróżniających myśli, medytować na Pustość czy też czuwać nad rozproszeniami, lecz by "świetlistą świadomość" - esencję będącą poza rozróżniającymi myślami - doprowadzić do pełnej żywotności. Ta świadomość w swoim naturalnym stanie jest Mahamudrą. Gdy z początku natrafia się na duże trudności, należy je pokonać, a rozpraszające myśli rozpuścić w Ścieżce, pozwolić im się roztopić.
2. Użycie namiętności do pogłębienia urzeczywistnienia.
Czasami namiętności takie jak żądza, nienawiść, zazdrość itp. powinno się powinno się rozmyślnie rozbudzić - a potem wnikliwie je obserwować. Nie powinno się im poddawać ani odcinać je czy korygować, lecz trwać nieporuszenie i przytomnie w rozluźnionym i naturalnym stanie. W głębokim śnie powinno się pozwolić, by świadomość swobodnie stopiła się z podświadomością. Jest to najlepsza droga przemienienia podświadomości w "światło".
3. Wykorzystanie obaw i lęku do pogłębienia urzeczywistnienia.
Kiedykolwiek pojawi się coś przerażającego lub koszmarnego, powinno się zastosować medytację Mahamudry. Nie należy starać się pokonać strach, lecz skupić się na nim jasno i w rozluźnieniu. Gdy po dokonaniu tego strach zniknie, wówczas powinno się spróbować wywołać jeszcze bardziej przerażające zjawy i znów zastosować Mahamudrę.
4. Spożytkowanie współczucia dla dalszej realizacji.
Ponieważ życie i samsara zawsze są związane z cierpieniem, buddysta powinien posiadać bezgraniczne współczucie dla wszystkich istot. Gdy rozważy on cierpienie ludzi, powstanie w nim silne współczucie. Powinien wtedy do tego współczucia zastosować medytację Mahamudry, przez co pogłębi zarówno samo współczucie, jak i swą mądrość.
5. Użycie chorób do pogłębienia urzeczywistnienia.
W przypadku zachorowania powinno się zastosować medytację Mahamudry na choroby. Należy dotrzeć do wspólnej "esencji" pacjenta i choroby, by w ten sposób usunąć dualizm podmiotu i przedmiotu.
6. Wykorzystanie śmierci do pogłębienia urzeczywistnienia.
Ten, kto praktykuje Mahamudrę zgodnie z instrukcjami, w obliczu śmierci nie wpadnie w pomieszanie i nie będzie się bał. Potrafi on wówczas bez strachu rozpoznać wszystkie wizje i doświadczenia, jakie mają miejsce w procesie umierania. Wyzwolony od przywiązań i oczekiwań będzie w stanie zjednoczyć wówczas Światło Syna i Światło Matki w jedną całość.
Błędy w praktyce Mahamudry.
1. Gdy czyjaś praktyka Mahamudry ogranicza się jedynie do utrzymywania stabilności umysłu, wówczas zostają osłabione i zamrożone aktywności wszystkich sześciu rodzajów świadomości.
Ta błędna forma ćwiczenia zwana jest "zamarzniętym lodem" i jest bardzo szkodliwą skłonnością w medytacji Mahamudry. Należy jej unikać.
2. Kto zaniedbuje przejrzystą świadomość i pozostaje jedynie przy nierozróżnianiu, nie będzie nic widział ani słyszał gdy zetknie się z widokami, dźwiękami, zapachami itd. Jest to błędny rozwój wynikający z lenistwa w czasie medytacji.
3. Gdy ostatnia myśl przeminęła, a następna jeszcze nie pojawiła się, ten bezpośrednio teraźniejszy moment jest czymś najwspanialszym, jeśli tylko potrafi się w nim przebywać. Gdy jednak odbywa się to bez przejrzystej świadomości, popełnia się błąd lenistwa.
4. Kto jest w stanie utrzymać przejrzyście-świetlistą świadomość, ale myśli, że w Mahamudrze nie ma niczego poza tym, ten również popełnia błąd.
5. Gdy ktoś pielęgnuje jedynie "szczęśliwość", "olśnienie" i "nierozróżnianie" bez równoczesnego praktykowania "przenikliwej obserwacji umysłu" - nie jest to prawidłowa praktyka Mahamudry.
6. Kto okazuje niechęć czy wstręt do zjawisk, ten z pewnością zbłądził.
7. Kto koncentruje się na samoświadomości i kultywuje świetlistą pustość samo-umysłu, ten prawidłowo ćwiczy Mahamudrę. Lecz to "usiłowanie koncentrowania się" ma tendencję do krępowania spontaniczności i wolności, bez których trudno jest rozwinąć nieograniczony i wyzwolony umysł. Nie powinno się więc nigdy zapominać ćwiczyć w "rozluźnieniu", "przestronności" i "spontaniczności".
Co zatem jest właściwą praktyką Mahamudry?
Zwyczajny umysł jest sam w sobie właściwą praktyką. Oznacza to: pozwól umysłowi pozostać w jego własnym, naturalnym stanie. Gdy do tego umysłu coś dodamy lub coś od niego oddzielimy, nie będzie on już zwyczajnym umysłem, lecz stanie się tak zwanym "umysłem-przedmiotem". Ćwiczenie bez żadnego dążenia czy wysiłku, a mimo to wykonywane bez rozproszenia nawet na chwilę, jest właściwym praktykowaniem naturalnego umysłu. Dopóki utrzymuje się świadomość - bez względu na to, co się z nią robi - będzie to zawsze ćwiczenie Mahamudry.
... [ Pobierz całość w formacie PDF ]