Chrystus Królem wyznawców

Chrystus Królem wyznawców, religijne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Chrystus Królem wyznawców!

Drodzy Bracia w Chrystusie!

Straszne wieści dochodzą nas przez Ocean, z drugiej strony świata...Wieści, które tępym ciosem zadają ból naszej katolickiej duszy i dlatego temat mojego dzisiejszego kazania jest bardzo aktualny.

Wiemy, że w Stanach Zjednoczonych nietylko wylała największa rzeka świata Missisipi i pozbawiła sto tysięcy ludzi dachu i życia; ale czytaliśmy, że w sąsiedztwie Stanów Zjednoczonych, w Meksyku, wezbrała ogromna rzeka ludzkiej złości i zagraża katastrofą całemu tamtejszemu Kościołowi katolickiemu; to też współczujemy prześladowanym i cierpiącym braciom katolikom! W Meksyku szaleje krwawe prześladowanie chrześcijan, kto wie, które to już z kolei od śmierci krzyżowej Chrystusa Pana? W Meksyku w 1927 roku nie wolno jawnie wyznawać Chrystusa.W Meksyku, w czysto katolickim państwie nie wolno teraz odprawić Mszy świętej, spowiadać, komunikować, nosić znaku Krzyża św. i medalików. W Meksyku 1926/27 roku mordują za wiarę 18-20 letnich chłopców, którzy umierają z okrzykiem: "Niech żyje Chrystus- Król". Wtrącają do więzienia biskupów, a niedawno donosiło pismo londyńskie "Universe", że sąd meksykański skazał na rozstrzelanie trzech nowowyświęconych kapłanów: Correa, Solas, Rueda. Bóg wie, po raz który spełniają się słowa Jezusa: "Powiadam wam, że będziecie płakać i narzekać, a świat będzie się weselił." Zawsze tak było, że wierni naśladowcy Chrystusa walczyli, płakali, cierpieli a świat, nieprzyjaciel krzyża, radował się, hulał, triumfował, ale również zawsze spełniały się i słowa: "Będziecie się smucili, ale wasz smutek obróci się w radość". Tak, Chrystus Król nie opuścił Swoich wiernych, z krwi męczenników zakwitło nowe życie, a kto ziemskie życie położył dla Chrystusa, otrzymał w zamian życie wieczne. Oto, Brcia, Temat dzisiejszego kazania: Chrystus jest królem wyznawców.

I

Słowa Chrystusa Pana wcześniej się spełniły, aniżeli myśleli pierwsi chrześcijanie. Zaledwie Zbawiciel opuścił ziemię, a już burza zerwała się nad powstającym Królestwem i chciała go zniszczyć w zaczątku.

Wszyscy słyszeliśmy o prześladowaniach w pierwszych trzech wiekach, kiedy cesarze rzymscy wytężyli wszystkie siły, żeby chrześcijaństwo udusić we krwi, żeby je złamać i wymazać z dziejów świata.

Wszystkie męczarnie i okrucieństwa, na jakie mógł się zdobyć rozum ludzki, stosowano przeciw chrześcijanom. Wszystkiego próbowano, ale napróżno: Chrystus czuwał nad Swoim znękanem stadem.

Pójdźcie ze mną na chwilę, Bracia, do wspaniałych ogrodów pierwszego prześladowcy, cesarza Nerona, gdzie każdego wieczoru ciągnęły tłumy ludu rzymskiego na igrzyska. Igrzska, jakie rzadko można widzieć na naszej smutnej ziemi! Gdy zapadło słońce i ciemności okryły pagórki rzymskie, w ogrodach Nerona zapalano potężne drzewa oblane smołą: a na szczycie każdego drzewa przywiązywano chrześcijanina i palono żywcem! Wśród wrzawy rozszalałego tłumu, trzasku płonących drzew, jęku palących się chrześcijan, zdawały się padać słowa Chrystusa Pana: "Powiadam wam, będziecie się smucić i płakać, a świat będzie się weselił..." Na drugi, trzeci dzień, przez całe tygodnie, coraz to nowe płonęły ofiary, nowe pochodnie, nowy korowód chrześcijan szedł w objęcia śmierci!

Bracia, chodźcie teraz ze mną do rzymskiego Colosseum, na przedstawienie. Dużo czytałem o strasznych cierpieniach naszych bohaterskich męczenników i wiecie, kiedy jasno zrozumiałem krwawą grozę prześladowania chrześcijan? Gdy będąc w Rzymie, pierwszy raz zwiedziłem Colosseum, olbrzymi cyrk, o gigantycznych ścianach i długich rzędach lóż. Pewna cześć cyrku zachowała się do dziś dnia: zimny pot oblewa człowieka na widok cel, labiryntu korytarzy i wysokich na dwa piętra klatek. W celach spędzali ostatnią noc starcy, młode dziewczęta o kwitnących licach, mężczyźni w sile wieku: chrześcijanie, a obok nich ryczały w klatkach przeraźliwie wygłodniałe, dzikie zwierzęta.....

Wyobraziłem sobie scenę męczeństwa.

Zrabowane złoto i marmury Europy, Azji, Afryki.....z dalekich krain wspaniałe dzieła sztuki szły na ozdobę cyrku. Naród rzymski, dzierżący władzę nad całym światem, wziął sobie na usługi tysiące niewolników, a cesarz, jego świta, kapłanki Westy, dostojnicy, wojskowi i lud, tysiączne rzesze, spieszyły do cyrku! Nagle powstaje wrzawa, krzyk, na wargach zamiera głos....wszystkie oczy zwrócone są ku drzwiom, przez które wychodzi na arenę mała grupa ludzi i kroczy na środek cyrku. Jaka to straszna scena! Rośli mężczyźni, smukli młodzieńcy, sędziwi starcy, piękne dziewice, mali chłopcy stają na środku, a wtem otwierają się automatycznie drzwi, wyskakuje król pustyń afrykańskich, głodzony od kilku dni. Na środku cyrku klęczy grono chrześcijan. Jeszcze chwila, brzmi ostatnia modlitwa: "Kyrie eleyson", "Christe eleyson", ostatnie przeżegnanie się krzyżem świętym....a potem na ciała ich rzucają się dzikie zwierzęta, trzeszczą kości w zębach lwów i tygrysów. Krew! Wszędzie krew! Krew męczeńska leje się na ziemię!....A wśród okrzyków widzów, ryku lwów, rwania ciał, trzasku kości, szumu potoków krwi, Chrystus Pan jakby pisał na piasku areny: "Powiadam wam, wy będziecie płakać i narzekać, a świat będzie się weselił..."

Działo się tak przez trzy stulecia! Wszystkie sposoby mąk i katuszy stosowano przeciw chrześcijanom. Nie na tysiące, ale na sto tysięcy obliczają tłumy męczenników, którzy największy swój skarb: życie oddali dla Chrystusa, którzy nie popełnili żadnego przestępstwa na świecie, tylko miłowali Jezusa i starali się Go naśladować.

Chwilami zdawało się, że prześladowcy zwyciężą. Jeden z cesarzy, Dioklecjan kazał nawet wybić monety z tak dumnym napisem: "Nomine christianorum deleto" ("na pamiątkę wymazania imienia chrześcijan"). Ale Chrystus czuwał nad Swojem prześladowanem stadem; kiedy umarł męczennik, z pośród widzów powstawali nowi wyznawcy, wołając: "Jestem również chrześcijaninem". Krew męczenników, niby życiodajny deszcz majowy, użyźnił glebę Kościoła. Wytrzymali chrześcijanie przez stulecia, bo brzmiały im w uszach ufne słowa świętego Piotra: "Najmilsi, nie dziwcie się upaleniu, które spadło na was dla doświadczenia, jakby coś niezwykłego was spotkało, ale radujcie się, będąc uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście i w objawieniu chwały Jego radowali się weselem".(I. Piotr 4, 12 13).

II

Bracia, mówiąc o losie pierwszych chrześcijan, mimowoli nasuwa się pytanie: czy bohaterska ofiarność pierwszych męczenników żyje w dalszych ich następach, t.j. w nas? Czy tli w nas zarzewie miłości Chrystusowej, która krzepiła tych męczenników na arenie i kazała im trwać wiernie, aż do śmierci? Bracia, zdajemy sobie sprawę z jednej rzeczy: prześladowanie zasad chrześcijańskich zawsze trwało na świecie, od pierwszych wieków, aż po dziś dzień!

Prawda, że nie prześladują wyznawców Chrystusa lwami, tygrysami, oblewaniem smołą, nie palą nas, nie łamią kości kołem, okrucieństwa jakie dzieją się obecnie w Meksyku są wyjątkiem w dziejach współczesnego świata. Dziś nie prześladują chrześcijan za pomocą tygrysów i lwów - ale czemś jeszcze groźniejszem, niż paznury dzikich zwierząt - bo szyderstwami, lekceważeniem, kpinami, usuwaniem i pomijaniem.

Kto chce dziś, wśród nowoczesnego pogaństwa pozostać wiernym Przykazaniom Chrystusa Pana, swojej świętej, katolickiej wierze, niech będzie uzbrojony w odwagę pierwszych chrześcijan; nie wydadzą go na pastwę lwów ani tygrysów, ale będą go szarpać szyderstwami, przezywając średniowiecznym, czarnym bigotem. Sposób ten jest nawet daleko groźniejszy, niż pazury lwa, jak można wnosić z tego, że odwodzi dziś więcej ludzi od wiary, aniżeli czyniły to dawne narzędzia tortur i dzikie zwierzęta!

Prześladowanie chrześcijańskiej wiary trwa i dzisiaj, ale gdzie się w nas podziała odwaga dawnych męczenników? Oni życie dali dla Chrystusa, a my wstydzimy się przyklęknąć przed ołtarzem, lub zdjąć kapelusz, idąc do kościoła! Chcielibyśmy - ale się boimy, bo co na to powiedzą ludzie? Męczennicy oddali życie dla Chrystusa, ja chciałbym częściej pójść do spowiedzi, do Komunii świętej, czuję, że dusza moja bardzo tego potrzebuje; chciałbym, ale nie mam odwagi, bo co powiedzą ludzie? Dobrze wiem, że pewna rozmowa obraża moralność, że ta, lub owa sztuka teatralna albo jakaś książka kala śnieżnobiałą czystość mojej duszy; wiem, że popełnię grzech, jeśli to zobaczę, lub przeczytam, nie chciałbym tego zrobić, ale - co powiedzą na to ludzie? Jesteś zacofanym świętoszkiem, dewotką! Biorę udział w niemoralnej rozmowie, czytam złą książkę, chodzę na uwłaczające moralności sztuki, cierpię pohańbienie mojej wiary, żeby mnie tylko nie wyśmiano...

Żeby mnie tylko nie wyśmiano! Dla uniknięcia uśmieszku, drwiącego spojrzenia, źle pojętej przyjaźni, sprzedaję moją duszę, Chrystusa, którego nawet w okropnych męczarniach nie opuścili pierwsi chrześcijanie i to nietylko silni mężczyźni, ale kobiety, starcy a nawet dzieci. Felicja, 86-letni Polykarp, 13-letnia Agnieszka! święta Agnieszka wśród najokropniejszych mąk wołała: "Panie, zachowam dla Ciebie swoją wiarę, Panie, oddaję się Tobie, Wszechmogący, Uwielbiony, Wsławiony, wiecznie będę uwielbiała Twoje świętę Imię!"

A jak łatwo mogli się uwolnić! Tylko jedno słówko! Tylko trzeba było wyrzec: "Nie znam Chrystusa, nie wielbię Go" a natychmiast odpędzonoby dzikie zwierzęta, zaraz zagaszonoby płonący stos, w tej chwili wydobytoby ich z lochu, zdjęto pęta z rąk i nóg. Ale nie wypowiedzieli tego słowa, na stosach, pod cięciem miecza, w gorącym oleju, w roztopinym ołowiu, wśród rwania ciała rozpalonemi kleszczami, wśród piekielnych mąk - byli wierni Chrystusowi!

Bracia! Prośmy Chrystusa, Króla wyznawców, żeby wśród tysięcznych pokus ziemskich nowoczesnego życia, wzbudził w nas ducha ofiary starochrześcijańskich męczenników, ich odwagę, pogardę dla śmierci i miłości Chrystusa!

Tak: potrzebna nam jest żarliwa miłość Chrystusa Pana - bo, Bracia, od niej zależy wszystko.

Co dodawało otuchy i mocy wytrwania pierwszym chrześcijanom? Miłość do Chrystusa, która płonęła w ich sercach.

Swięta Katarzyno, co dodawało Ci siły, kiedy dla Chrystusa łamano Cię kołem, kiedy Twoją mądrą głowę, która nawróciła 50 pogańskich uczonych, oddałaś pod miecz katowski? Czy to nie była miłość Chrystusowa?

Swięta Cecyljo, co dodało Ci sił, gdy Cię chcieli udusić w gorącej parze, kiedy miecz katowski pokaleczył Twoją śnieżnobiałą szyję, a Tyś się jeszcze kilkanaście godzin męczyła, mając śmiertelną ranę?

Swięta Łucjo, oskarżona przez narzeczonego, że wyznajesz Chrystusa, co Ci dodało sił, byś odważnie szła pod miecz>

Swięty Pankracy, dlaczego nie złożyłeś ofiary pogańskim bożkom? Co Ci dodało sił, żebyś wytrzymał przy Chrystusie, skoro wiedziałeś, że dasz za to swoje młode 14-letnie życie?!

Swięty Symeonie, co Ci dawo siły, że mając 120 lat, cierpiąc kilkudniowe męki dałeś się ukrzyżować?

Swięta Agnieszko, córko arystokratycznej rodziny! O, Ty 13-letnia prześliczna dziewczynko! Dlaczego powiedziałaś do starajacego się o Twoją rękę, syna komendanta miasta, że "zaręczył mnie sobie pierścieniem mój Pan Jezus Chrystus", skoro wiedziałaś, że spalą Cię na stosie! Dlaczego mówiłaś: "Jestem narzeczoną Tego, któremu służą aniołowie". Co Ci dodawało sił, żeś wśród buchających płomieni ciągle powtarzała: "Oto, idę do Ciebie, którego kocham, którego szukałam i zawsze pragnęłam".

Co Ci dodawało sił? Co? Płomienna miłość do Pana Jezusa!

Oby wróciła do nas bohaterska miłość męczenników, bo pamiętajce, Bracia - że dziś również, na każdym kroku jest ona potrzebna !

Ciekawi jesteście dlaczego?

Odwaga męczenników, pogarda dla śmierci, święta ofiarność, głęboka miłość Chrystusa żyje w wierzącym chrześcijaninie, który wśród szyderstw i drwinek potrafi dziś zostać wiernym swojej wierze i Jezusowi. Nieugiętość męczenników posiadają ludzie, którzy mimo pokus wielkomiejskiego życia potrafią zachować dziewiczą czystość duszy i nie poddać się złudnym ponętom.

Bohaterstwo męczeńskie, jakie znamionowało męczenników, okazała amerykańska dziewczyna, Mis Grace Minford, która niedawno nawróciła się z protestantyzmu na katolicyzm, a potem wstąpiła do klasztoru! Po śmierci rodziców odziedziczyła 12,5 miljona dolarów - zawrotną sumę! - z zastrzeżeniem, że musi porzucić klasztor! Ona zaś odpowiedziała: "Mój Ojciec Niebieski jest bogatszy, aniżeli mój ojciec ziemski i większą dostanę od Niego nagrodę" i .... straciła prawo do spadku. Prawdziwe bohaterstwo. ("Schonere Zukunft", 1-go maja 1927).

Takie prawdziwe bohaterstwo okazała węgierska dziewczyna, która doczekała się spełnienia swoich panieńskich marzeń: mogła wyjść zamąż, ale starający się o jej rękę, był innego wyznania, więc dziewczyna mu odmówiła. Została wprawdzie starą panną ale nie sprzeniewieżyła się Chrystusowi.

Prawdziwe bohaterstwo okazuje katolicki urzędnik, który broni dziś wiary katolickiej, może nawet odważniej i bardziej świadomie, aniżeli dawniej, chociaż dziś metryka chrztu nie sprzyja nominacji, ani karjerze materjalnej. Widzicie, Bracia, potrzebna jest i dzisiaj bohaterska miłość męczenników!

Ta bohaterska miłość potrzebna jest sercu, żeby codzinne troski życia nie przykuły nas do ziemi i nie zabiły w nas ducha religijności. Potrzebna jest bohaterska wytrwałość, poświęcenie, ofiarność, żebyśmy wśród prób życia, w tysięcznych walkach, zawsze patrzyli na Chrystusa, żebyśmy nie zgrzeszyli i żebyśmy się Go nigdy nie zaparli!

Bo słowa Chrystusa Pana: "Będziecie płakać, a świat się będzie weselił" - spełnią się jeszcze i dzisiaj. Wierni naśladowcy Chrystusa zawsze cierpieli, a cieszyli się synowie swiata, czyli zwolennicy zła. Inne były tylko warunki. Dawniej zadawano męczarnie przy pomocy dzikich zwierząt, dziś posługują się szyderstwem; dawniej rzucano na żer tygrysom, dziś na pastwę oszczerstw. Dawniej trzeba było umierać dla Chrystusa, a dziś trudno żyć i wytrwać przy Chrystusie.

III

Dzięki Bogu, że przepowiednia Chrystusa Pana nie kończy się na wyżej cytowanem powiedzeniu, ale zawiera drugą część, pełną pociechy: "Będziecie płakać i narzekać, ale smutek wasz w radość się obróci" - w radość nigdy nie przemijającą.

Jeśli widzimy, ze w ciągu dziejów spełniła się pierwsza część przepowiedni, to możemy przyjąć za pewnik, który oby stał się dla nas źródłem sił, że kiedyś urzeczywistni się i druga część słów Pańskich. Chrystus Pan powiedział naprzód, że Kościół będzie prześladowany, a kto chce iść w Jego ślady, musi wziąć krzyż na ramiona i naśladować Go! Ale również powiedział, że jarzmo Jego jest "słodkie i lekkie", że moce piekielne nie zdołają zwyciężyć Kościoła. Dwa tysiące lat istnienia Kościoła są potwierdzeniem słów Pana Jezusa.

Różne losy przetrwał Kościół, a jednak jest zawsze pełen sił! Z pośród pierwszych 32 papieży 30 zmarło śmiercią męczeńską, a jednak i dziś jest papież!

Cesarz Hadrjan na Kalwarji kazał postawić posąg pogańskiej bogini Wenery, a nad grobem Zbawiciela pomnik Jowisza....czy dziś słyszy się o Wenerze? Czy czci się Jowisza? A zmarłemu na Kalwarji boskiemu Zabwcy, wielomiljonowe rzesze składają hołd uwielbienia!

Na zebraniach uczestników rewolucji francuskiej głosowano, czy jest Bóg? Mimo wrogich spojrzeń, tylko jedna, zgrzybiała staruszka miała odwagę podnieść rękę i oświadczyć się za istnieniem Boga: "Pour Dieu, por Dieu!" a mimo to Bóg pozostał Bogeim! Rewolucja francuska zniosła chrześciajnski kalendarz, na ołtarzu postawiła wyuzdaną aktorkę, by jej lud oddawał cześć boską, a jednak ołtarze stoją do dnia dzisiejszego a są ludzie, którzy czczą Chrystusa!

Tak, Bracia, zwykle skarżymy się na zły, dzisiejszy świat! Rzeczywiście, strasznie pusta jest dusza większej części dzisiejszego społeczeństwa, większości naszych rodaków i mieszkańców naszego miasta. Widzimy jak wiele dusz wykolejonych moralnie, złamanych i oderwanych od wiary, błąka się wśród nas! Smutna to niestety rzeczywistość! Ale to tylko jedna strona medalu, spójrzmy na druga, bardziej wzniosłą i pełną nadziei.

Wśród tysięcznych pokus nowoczesnego życia ciężko wytrwać przy twardych Przykazaniach Chrystusowych, a jednak Bracia, co widzimy? Widzimy, że spełniają się słowa proroka: "Jeszcze tysiące ludzi nie zgięło kolan przed Baalem!" Jest tysiące ludzi, którzy codzień z bohaterstwem godnem pierwszych chrześcijan, staczają zwycięskie boje, tu w Budapeszcie, wśród wielu pokus, jakie czyhają na nich w stolicy! Bracia, trzeba to przyznać! Jeśli my nie oceniamy pobożności katolików budapesztańskich, to zastanawia ona cudzoziemców, którzy - nawet nie przypuszczacie - jak chwalą naszą religijność, kiedy, jadąc przez Budapeszt tramwajem, widzą, jak większość mężczyzn zdejmuje kapelusze przed kościołem, kobiety robią znak krzyża, a harcerze stają na baczność.

Niedawno gościł u nas wybitny niemiecki kaznodzieja kościoła akademickiego w Monasterze i był u nas na kazaniu. Może niewiele zrozumiał, ale po kazaniu, gdyśmy się spotkali, rzekł do mnie: "No, mój drogi, doskonałych masz słuchaczy na twoich kazaniach! Jak wszyscy uważają! Z jakiem nadzwyczajnem zachowują się skupieniem! Bardzo mi to imponuje." A gdyby zaszedł do innych kościołów naszego miasta, spotkałby wszędzie ten sam obraz: w pełnych kościołach poważnie modlą się wierni, wielu się spowiada i komunikuje....Co czytamy w dzisiejszej Ewangelii? "Będziecie płakać i narzekać, a świat będzie się weselił, ale smutek wasz w radość się obróci".

***

Wyprowadźmy kilka wniosków z dzisiejszego kazania. Kielich goryczy zawsze był przygotowany dla Kościoła. Nigdy nie zakrzepła krew, którą wytoczyli jego wrogowie z pierwszych wyznawców Kościoła, a jednak to prześladowane i przeznaczone na wymarcie chrześcijaństwo, żyje nadal i nigdy w ciągu 1900 lat nie liczyło tylu wyznawców co dziś.

Przemijały panujące dynastie, powstawały i ginęły narody w ciągu tysiącleci, a Kościół katolicki, tak prześladowany i napadany, niestrudzenie walczy z przeciwnościami, chociaż nie posiada do pomocy siły zbrojnej, dział i bagnetów, bogactwa i potęgi świeckiej, rozporządza tylko obietnicą swego Założyciela: "Moce piekielne nie zwyciężą go!"

W podziemnych lochach katakumb, gdzie przez 300 lat wegetowało chrześcijaństwo, rozbrzmiewają dziś dziękczynne modły tysięcznych rzesz pielgrzymów. Na miejscu pałacu cesarza Maksymiljana, za którego panowania było najbardziej krwawe prześladowanie chrześcijan, stoi dziś wspaniała świątynia, bazylika laterańska. Obrazy i posągi w kościołach i specjalne święta, są dziś dowodem czci dla tysięcy męczenników. Na miejscu grobu krwiożerczego Nerona stoi dziś świątynia Najświętszej Maryi Panny, najmilszej, najświętszej i łaski pełnej istoty (S.Maria del Popolo).

Nad grobem prostego rybaka, który 1900 lat temu zawisł na krzyżu, za naukę Chrystusa, głową w dół, wznosi się teraz najpiękniejsza świątynia świata: bazylika świętego Piotra. Promień wiecznych lamp, płonących na grobie świętego Piotra zda się pisać po ścianach świątyni drugą część przepowiedni Chrystusa: "Będziecie płakać i narzekać, ale smutek wasz w radość się obróci..."

Ta część mówi tylko o ziemskiej nagrodzie dla chrześcijan, którzy wyznają swoją wiarę. O nagrodzie, jaka spotka nas w niebie, powiedział pewnego razu Chrystus: "Kto Mnie wyzna przed ludźmi, tego Ja wyznam przed Ojcem". - tego nie możemy zrozumieć, jednak, wierzymy, że tak będzie.

Wiem tylko jedno, że chcąc stać w szeregach wiernych Chrystusowi, trzeba się sprzeciwić wszelkiemu złu, czyli zwalczać grzech.

Wiem, że chcąc iść śladami Chrystusa, trzeba i dziś wyrzec się wielu rzeczy, być gotowym do ofiar, a tymczasem żyć lekkomyślnie jest bardzo łatwo!

Wiem, że ludzie oddani Chrystusowi muszą często cierpieć, gdy tymczasem synom grzechu nie brak pociechy.

Ale wiem także, że lepiej jest na tym świecie cierpieć z Chrystusem, aniżeli radować się z grzesznikami!

Bracie, Siostro! Odpowiedz mi na pytanie: Kogo wolisz: Chrysusa czy grzech?

Idź za Chrystusem i żyj według Jego woli!Amen.

(kazanie pochodzi z książki: Tihamer Toth, Chrystus Król, Kraków 1935, s.182-191)

Bp.Tihamer Toth

Linki